Hari ni saya tak rasa nak bercerita tentang Ramadan Ketiga saya kerana saya merasakan tak ada apa-apa yang menarik. Kecuali, ketika balik daripada kerja semalam, saya dihon bertalu-talu. Bukan sebab saya buat salah di jalan raya. Tidak dan saya pun tak berharap saya akan buat salah di jalan raya pada saat saya sendiri masih terkial-kial memandu kereta. Opsss... cara macam bila dah tak terkial-kial lagi, bolehlah buat salah kat jalan raya kan? Oh, tidak! Saya selalu mengingatkan diri bahawa di jalan raya bukan hanya ada kereta saya, ada juga kereta orang lain yang mahal dan cantik yang mampu buat saya pandang berkali-kali [gaya pandang kereta macam pandang lelaki good-looking aje kan?]. Bukan hanya saya yang bayar road tax, orang lain pun bayar. Hendaknya orang lain pun sentiasa berhati-hati di jalan raya kerana kadar kemalangan di jalan raya kat negara kita dah cukup tinggi. Harap sangat saya tak akan jadi penyumbang pada kadar itu.
Berbalik pada cerita saya dihon bertalu-talu tadi. Sebenarnya saya dihon sebab SAYA NAK IKUT PERATURAN JALAN RAYA. Masa belajar dulu yang saya tahulah, lampu hijau bermakna jalan, lampu kuning bersedia [tak kira berhenti, tak kira makin laju, hahahaha] dan lampu merah sudah semestinya berhenti. Nak dijadikan cerita, saya pun berhentilah kat traffic light tak jauh daripada rumah saya sebab lampu dah sah-sah tunjukkan warna merah. Saya mungkin rabun tapi saya bukan rabun warna. Kalau rabun warna, mesti awal-awal lagi saya tak dapat memiliki sekeping lesen yang dipanggil Lesen Memandu, walaupun hanya Lesen Memandu Kelas D yang membawa maksud, saya hanya boleh memandu kereta, bukan motor, lori, bas, traktor, kereta api, komuter, LRT, monorail, LRT PUTRA, jauh sekali treler dan jengkaut. Tapi basikal boleh ya.
Malangnya, HANYA SAYA aje yang nak ikut peraturan jalan raya sedangkan PEMANDU VAN di belakang saya tak mahu. Ada ke patut, saya dihon bertalu-talu macamlah saya dah buat salah besar, macamlah saya jalan masa lampu tunjukkan warna merah. Dan lampu isyarat kat tempat saya tu memang pelik, sangat pelik sebenarnya sebab kalau saya jalan pun memang tak ada kesan apa-apa, langsung tak ganggu laluan lain. Tapi saya tak faham kenapa lampu tu dibuat macam tu. Tak percaya, nanti boleh tengok sendiri. Sebab tak tahan dihon macam orang baru bawak kereta satu hari, saya pun jalan jugalah. Memang tak ada kaitan jalan tu dengan lampu merah. Betul! Lagipun, saya tengok pemandu van tu macam dah tak sabar-sabar, macam nak sondol kereta saya pun ada. Tapi saya buat andaian, dia dah tak sabar nak ke toilet. Cumanya, saya bukanlah baik sangat. Dalam pada puasa, terlepas juga perkataan yang tak sepatutnya kat mulut sebab saya rasa geram. Bukannya tak boleh sabar sikit pun!
Itu cerita semalam yang hangat. Dan hari ni, saya terasa macam nak LETAK MUKA SAYA DALAM KARUNG GUNI dan HANYUTKAN KE LAUT supaya saya BOLEH BERKAWAN DENGAN SI LUNCAI YANG TERJUN DENGAN LABU-LABUNYA. Pukul 10.00 lebih saya ke kantin dengan kawan-kawan sebab saya semakin malas masak dan saya dah buat keputusan untuk masak hujung minggu aje. Tapi nasi saya masaklah! Macam orang lain, saya pun capai plastik dan masukan lauk yang saya nak. Orang masa tu dah beratur panjang nak bayar. Selesai masukan dua jenis lauk, saya pun pergi kat kaunter. Tujuan saya nak suruh kakak tu, [bukan cashier] ikat lauk-lauk yang saya ambil tu sebab saya nak pergi beratur lepas tu dan itu jugalah yang saya cakap. Kakak tu ikat dan terus serahkan kat cashier dan saya jadi terkedu. SAYA CUMA SURUH IKAT PLASTIK TU, BUKAN NAK BAYAR sebab saya tahu juga peraturan. Kalau saya tak suka orang potong barisan, saya tahu orang lain pun tak suka juga tengok saya potong barisan. Tapi saya nak buat macam mana bila cashier dah mintak duit dekat saya. Itu pun saya buat lengah-lengah sebab muka saya dah terasa tebal berinci-inci, malu sangat.
Akhirnya saya keluarkan juga duit dan bayar bila cashier dah tanya berkali-kali pada saya yang sengaja melambat-lambatkan pergerakan, macam saya tak nak bayar. Perasaan saya, ALLAH aje yang tahu. Kalau saya tak kenal setiap wajah yang beratur tu, saya masih boleh terima sebab saya mungkin tak akan jumpa dia orang lagi. Tapi saya kenal dan pusing ikut mana pun, saya pasti akan jumpa lagi dengan dia orang. Dia orang pun bukannya tahu yang saya bukannya saja-saja nak potong barisan tu. Malunya! Sampai ke saat ni pun malu saya macam tak habis lagi, asyik-asyik berputar-putar dalam kepala saya perkara yang sama. Saya rasa bersalah! Emo kan saya? Ya... saya memang manusia yang mudah terasa dan mudah rasa bersalah. Esok lusa, saya tak pasti sama ada nak pergi ke kantin di tingkat 5 tu, atau duduk diam-diam aje kat meja sebab malu kalau bertembung dengan wajah-wajah yang beratur tadi, walaupun saya yakin saya akan jumpa juga dengan mereka bila balik nanti. Uwaaaa... :-(
Untuk mereka yang beratur tadi tu, MAAF SANGAT-SANGAT! SAYA CUMA SURUH IKAT, BUKANNYA NAK BAYAR TERUS. Tolong jangan marah saya, tolong jangan benci saya tau sebab saya tak sengaja!
Berbalik pada cerita saya dihon bertalu-talu tadi. Sebenarnya saya dihon sebab SAYA NAK IKUT PERATURAN JALAN RAYA. Masa belajar dulu yang saya tahulah, lampu hijau bermakna jalan, lampu kuning bersedia [tak kira berhenti, tak kira makin laju, hahahaha] dan lampu merah sudah semestinya berhenti. Nak dijadikan cerita, saya pun berhentilah kat traffic light tak jauh daripada rumah saya sebab lampu dah sah-sah tunjukkan warna merah. Saya mungkin rabun tapi saya bukan rabun warna. Kalau rabun warna, mesti awal-awal lagi saya tak dapat memiliki sekeping lesen yang dipanggil Lesen Memandu, walaupun hanya Lesen Memandu Kelas D yang membawa maksud, saya hanya boleh memandu kereta, bukan motor, lori, bas, traktor, kereta api, komuter, LRT, monorail, LRT PUTRA, jauh sekali treler dan jengkaut. Tapi basikal boleh ya.
Malangnya, HANYA SAYA aje yang nak ikut peraturan jalan raya sedangkan PEMANDU VAN di belakang saya tak mahu. Ada ke patut, saya dihon bertalu-talu macamlah saya dah buat salah besar, macamlah saya jalan masa lampu tunjukkan warna merah. Dan lampu isyarat kat tempat saya tu memang pelik, sangat pelik sebenarnya sebab kalau saya jalan pun memang tak ada kesan apa-apa, langsung tak ganggu laluan lain. Tapi saya tak faham kenapa lampu tu dibuat macam tu. Tak percaya, nanti boleh tengok sendiri. Sebab tak tahan dihon macam orang baru bawak kereta satu hari, saya pun jalan jugalah. Memang tak ada kaitan jalan tu dengan lampu merah. Betul! Lagipun, saya tengok pemandu van tu macam dah tak sabar-sabar, macam nak sondol kereta saya pun ada. Tapi saya buat andaian, dia dah tak sabar nak ke toilet. Cumanya, saya bukanlah baik sangat. Dalam pada puasa, terlepas juga perkataan yang tak sepatutnya kat mulut sebab saya rasa geram. Bukannya tak boleh sabar sikit pun!
Itu cerita semalam yang hangat. Dan hari ni, saya terasa macam nak LETAK MUKA SAYA DALAM KARUNG GUNI dan HANYUTKAN KE LAUT supaya saya BOLEH BERKAWAN DENGAN SI LUNCAI YANG TERJUN DENGAN LABU-LABUNYA. Pukul 10.00 lebih saya ke kantin dengan kawan-kawan sebab saya semakin malas masak dan saya dah buat keputusan untuk masak hujung minggu aje. Tapi nasi saya masaklah! Macam orang lain, saya pun capai plastik dan masukan lauk yang saya nak. Orang masa tu dah beratur panjang nak bayar. Selesai masukan dua jenis lauk, saya pun pergi kat kaunter. Tujuan saya nak suruh kakak tu, [bukan cashier] ikat lauk-lauk yang saya ambil tu sebab saya nak pergi beratur lepas tu dan itu jugalah yang saya cakap. Kakak tu ikat dan terus serahkan kat cashier dan saya jadi terkedu. SAYA CUMA SURUH IKAT PLASTIK TU, BUKAN NAK BAYAR sebab saya tahu juga peraturan. Kalau saya tak suka orang potong barisan, saya tahu orang lain pun tak suka juga tengok saya potong barisan. Tapi saya nak buat macam mana bila cashier dah mintak duit dekat saya. Itu pun saya buat lengah-lengah sebab muka saya dah terasa tebal berinci-inci, malu sangat.
Akhirnya saya keluarkan juga duit dan bayar bila cashier dah tanya berkali-kali pada saya yang sengaja melambat-lambatkan pergerakan, macam saya tak nak bayar. Perasaan saya, ALLAH aje yang tahu. Kalau saya tak kenal setiap wajah yang beratur tu, saya masih boleh terima sebab saya mungkin tak akan jumpa dia orang lagi. Tapi saya kenal dan pusing ikut mana pun, saya pasti akan jumpa lagi dengan dia orang. Dia orang pun bukannya tahu yang saya bukannya saja-saja nak potong barisan tu. Malunya! Sampai ke saat ni pun malu saya macam tak habis lagi, asyik-asyik berputar-putar dalam kepala saya perkara yang sama. Saya rasa bersalah! Emo kan saya? Ya... saya memang manusia yang mudah terasa dan mudah rasa bersalah. Esok lusa, saya tak pasti sama ada nak pergi ke kantin di tingkat 5 tu, atau duduk diam-diam aje kat meja sebab malu kalau bertembung dengan wajah-wajah yang beratur tadi, walaupun saya yakin saya akan jumpa juga dengan mereka bila balik nanti. Uwaaaa... :-(
Untuk mereka yang beratur tadi tu, MAAF SANGAT-SANGAT! SAYA CUMA SURUH IKAT, BUKANNYA NAK BAYAR TERUS. Tolong jangan marah saya, tolong jangan benci saya tau sebab saya tak sengaja!
No comments:
Post a Comment